จนปี 2547 พ่อของเอสได้เสียชีวิตลง การเดินทางไปต่างประเทศได้หยุดลง เปลือกไข่ของเอสได้มีรอยร้าวแล้ว เส้าหลักของครอบครัวหาย สิ่งต่างๆที่เอสไม่เคยได้ทำ เอสก็เริ่มต้นทำด้วยตัวของเอสเอง น่าตลกที่เด็กอายุ 18 เพิ่งหัดข้ามถนนเองเป็นครั้งแรก จำได้ว่าครั้งนั้นใช้เวลาเกือบ 30 นาที แถมพอมีคนจอดให้ เอสยังรู้สึกยินดีจนไปยกมือไหว้รถคันนั้นกลางถนน นึกกลับไปแล้วยังขำตัวเอง ชีวิตในช่วงนั้นผ่านไปเร็วมาก เอสได้ทำไข่ตุ๋นครั้งแรกในชีวิต ตื่นเต้นกับการได้หุงข้างเอง ไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง หาเงินใช้เอง ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนครั้งแรก เราได้ขึ้นดอยไปบริจาคของให้เด็กๆ รู้สึกถึงชีวิตนอกกรุงเทพเป็นครั้งแรก
 |
| ขึ้นดอยบริจาคของให้เด็กๆตามโรงเรียนครั้งแรก ณ เชียงใหม่ |
พอเรียนจบ เอสได้รับเข้าบรรจุงานทันที ท่ามกลางเพื่อนๆของเอสที่เป็นลูกเจ้าของกิจการ แต่เอสกลับทำงานราชการเงินเดือนเริ่มต้นที่เจ็ดพันกว่าบาท เทียบกับที่รับสอนพิเศษตามบ้านสมัยมหาลัยไม่ได้แม้แต่น้อย เอสเริ่มมีเพื่อนหลายกลุ่มมากขึ้น เพราะตอนนี้รอบตัวเอสมีทั้งเพื่อนที่ทำงานเอกชนระดับพนักงานธรรมดา ทั้งระดับลูกเจ้าของกิจการ หรือแม้กระทั้งระดับเจ้าของกิจการที่สรา้งมันขึ้นมาด้วยตัวเอง เพื่อนในวงการราชการ และวันหนึ่ง เอสก็ได้มีโอกาสไปเรียนต่างประเทศ เอสไปตัวคนเดียว โดยที่ไม่มีใครไปส่ง ใช้ชีีวิตอยู่คนเดียว จน 2 ปีผ่านไป
ทุกสิ่ง ทุกประสบการณ์ หล่อหลอมให้เอสมีวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น